Vensterbanken

Mientje liep te zingen door het huis, dat was iets dat ze alleen deed als ze het heel goed naar zin had en dat had ze nu. Ze had Robertha geholpen met het op knappen van de kamer er was een nieuwe lamp op gehangen en Coba was gekomen om de gordijnen te naaien. Robertha had mooie kanten gordijn stof gekocht en voor de bij de zijramen waren nu mooie gordijnen genaaid.
Ook voor het voorraam waren gordijnen gemaakt maar dat waren dezelfde als voor alle ramen aan de voorkant van het huis. Mientje had die gordijnen al heel lang in huis maar om te maken was nog steeds geen tijd geweest maar nu had Coba ook die gordijnen genaaid. En ze stonden schitterend als je nu voor het huis stond had je echt het gevoel dat het huis af was en of ze niet nog steeds aan de schoonmaak waren. Ook had Adriaan vensterbanken gemaakt en daar had Mientje al meer als anderhalf jaar op zitten wachten. Nu eindelijk had ze haar vensterbank ook in haar slaapkamer.
Oud-Leeuwenstein: Mientje
Mientje had was samen met Robertha naar de winkel van Lena en Gerit geweest en hadden planten uitgezocht om voor de ramen te zetten. Robertha had bij Hertha ook nog een oud zilver sieraden doosje gekocht.voor op haar nieuwe kaptafel. Mientje had haar ogen uitgekeken toen ze zag al de leuke spulletjes die Robertha nog had. In een doos in de linnenkast stonden al die dingen. Bij de brand waarbij hun boerderij was afgebrand was het een van de weinige dingen die Robertha had kunnen redden ze had al haar spullen van de wastafel in haar schort geschoven en was toen naar buiten gerend en daar had ze, met al die spullen in haar schort, staan kijken naar dat alles, waar ze jaren lief en leed gedeeld hadden verbrandde voor haar ogen. En nu had ze al de spullen uitgestald op haar nieuwe kaptafel. Ook de mooie hand spiegel die ze van Pim had gekregen toen ze verloofde, lag op de tafel of hij daar hoorde.
“Oh Mientje ik ben zo blij met die kaptafel, ik vind het zo fijn om mijn spulletjes weer neer te zetten, ik kon er eerst niet tegen om die dingen te zien om dat ik dan steeds aan de brand moest denken maar daarom had ik ze in die doos gedaan in en in de kast gezet. Ik wist niet eens wat ik toen allemaal gered had en ik wist echt niet wat ik allemaal nog had en ik ben zo gelukkig dat mijn spiegel er ook nog is en zelfs nog een ketting had ik” had Robertha gezegd.
Ja Mientje had echt wel reden om te zingen ze stond in haar slaap kamer en keek naar haar vensterbank waar ze zo lang op gewacht had en naar de schitterende anthurium die ze bij Lena in de winkel gekocht had.

Robertha ( vervolg)

Ze hadden er geen gras over laten groeien. Later in de middag toen Pim en Joop binnen kwamen hadden Robertha en Mientje de mannen vertelt van hun plannen.
Pim was ook nog erg onthutst dat de ver gevorderde bouwplannen zo plotseling waren afgewezen. Hij zou de volgende dag met Joop naar een kennis van vroeger gaan ‘een advocaat’ die verstand van dit soort zaken had en dan zouden ze wel zien of er wat aan te doen was. Maar hij was wel blij dat Robertha weer wat was opgevrolijkt.
De laatste keer dat ze zo boos en verdrietig was geweest was de keer dat hun enige zoon Wouter was vertrokken met zijn vriendin Mathilde.
En dat was al weer jaren geleden, gek dat Pim daar nu in eens aan moest denken Ze hadden allebei gehoopt dat hij wel weer terug zou komen en dat alles wel weer te goede zou draaien maar na twee weken was er een brief gekomen van Wouter, daarin stond dat hij met Mathilde ging trouwen en dat hij bij haar oom op het landgoed ging werken hij zou daar rentmeester worden en gingen in het Koetshuis wonen. En omdat Mathilde zich nooit thuis zou voelen bij hen omdat ze maar “gewone boeren” waren.vond hij het beter om voor goed de banden met zijn ouderlijk huis te verbreken. Robertha en Pim waren heel erg boos en verdrietig er over geweest. Hun hele droom lag toen ook in duigen Wouter zou op de boerderij komen zijn bedje was gespreid maar toen kwam die Mathilde….
“Pim…….Pim…....het komt vast allemaal wel goed “ hoorde hij Mientje zeggen. “Ja ….ja laten we het maar hopen, maar ik vind het wel fijn dat jullie nu plannen maken om die kamer een beetje gezellig te maken want dat vinden vrouwen altijd fijn om een plekje voor zich zelf te hebben “had Pim gezegd
De volgende dag gingen Pim en Joop daar de advocaat in de stad Mientje en Robertha gingen mee om te winkelen. Robertha vond een mooie kaptafel waar ze helemaal weg van was ze twijfelde of ze die zo maar kon kopen zonder dat Pim er bij was maar omdat hij zo mooi was kon ze de verleiding niet weer staan.
De kaptafel werd gekocht en zou die zelfde middag door De Bode thuis bezorgd worden. Ook werd er gordijn stof gekocht en nog wat kleinigheden.
Het gesprek bij de advocaat was vrij goed verlopen hij die dacht dat er wel een mouw aan te passen was, hij ging zijn best doen en zou gelijk een gesprek bij de gemeente aan vragen. Dus toen ze weer naar huis gingen waren ze best wel optimistisch. Ze waren nog maar net thuis toen de bode de kaptafel bracht.
“Zo vrouwtje vandaag zijn de bezorg kosten betaald, dus u hoeft niet heel het huis om te keren” zei de bode met een knipoog maar Mientje, die gelijk donker rood kleurde. Mientje deed net of ze het niet zag of hoorde zei de bode gedag en liep de gang in, gevolgd door Robertha. De bode vertok en Pim en Joop droegen de kaptafel naar boven. Even later toen Mientje met Robertha de kaptafel stonden te bewonderen vroeg Robertha aan Mientje “Zeg schoonzus, heeft de bode soms een oogje op je, je stond te blozen als een school meisje”
Mientje begon te lachen “Nee hoor, Bertha maar ik voelde me wel een beetje betrapt, toen hij pas Joop zijn stoel bracht, dacht ik dat Joop nog geen huishoud geld had gegeven, dus ik zoeken en gelukkig vond ik nog wat kerkenkistje en toen ik wilde betalen was Joop me net voor. “ Robertha herinnerde zich het voorval en moest nu ook lachen.

Robertha

“Zet ik heb nu onder de kapstok………of zal ik hem bij de voordeur
Zetten” Mientje liep in haar zelf te praten.
Hertha had voor haar winkeltje een Wandelstokken/ Paraplu bak gekocht,
Maar toen ze hem in de winkel wilde zetten, bedacht ze dat hij wel erg mooi in de hal thuis zou staan. Ze hem mee gebracht en aan haar moeder cadeau gedaan.
Mientje was heel erg blij met de bak en had gelijk de stokken die zich overal in het huis bevonden er in gezet. Ook haar plu paste er geweldig mooi in.
Maar nu moest hij nog een plaatsje hebben. En zo liep Mientje met een gevulde paraplubak van de enne naar de ander kant van de hal.
Ze hoorde de beneden deur open gaan “O daar kwam Robertha thuis, wat was ze vroeg “Mientje had ze helmaal nog niet verwacht. Robertha was met Pim naar het gemeente huis ze zouden de vergunning voor hun nieuwe huis krijgen.
Robertha kwam naar boven en haar gezicht stond op zeven dagen onweer het huilen stond haar nader dan het lachen. “Alles is afgewezen, er was een bezwaar van de spoorwegen, en we willen nota bene op het stukje dat het verst bij het spoor vandaan ligt, ze zeggen dat het geen 400 meter is maar volgens Pim is het wel 500 meter en nu moet er eerst gemeten worden en dan moet alles overnieuw” Robertha kon haar tranen niet meer bedwingen en begon te huilen.
Mientje had van schrik de plubak ergens neer gezet en liep troostend naar haar schoonzus. Dit had ze nog nooit mee gemaakt ze had Robertha nog nooit zien huilen zelfs toen hun boerderij was afgebrand en ze alles kwijt was had ze geen traan gelaten. Ze loodste Robertha de keuken in en zette haar op een stoel. Snel zetten ze de ketel op om een kop thee te zetten.
Robertha snikte “ Ik heb me zo verheugd op het nieuwe huis, niet dat jullie niet goed voor ons zijn, maar je wil toch weer op je zelf wonen. Sorry, Mientje dit klinkt zo ondankbaar…..maar…” Mientje legde troostend haar hand op de schouders van haar schoonzus ”Ik begrijp het best hoor meid, ik vind het
vreselijk gezellig dat jullie hier zijn, maar het is natuurlijk toch een noodoplossing, maar je moet de moed niet opgeven misschien ….als het echt 500 meter is kunnen ze jullie die vergunning toch niet ontzeggen, we zullen eens vragen of Joop na vraag wil doen die kent nog wel mensen die daar meer verstand van hebben en nu een lekker kopje thee” Mientje schonk de thee in en ging tegenover Robertha zitten. Die veegde de tranen van haar gezicht “Van janken word je ook niet knapper”zuchtte ze en ze lachte als een boer die kiespijn heeft. Mientje keek naar haar schoonzus en dacht waar zou ik haar nu eens mee kunnen troosten. Ineens wist ze het hetzelfde waar ze Hertha weer op de been geholpen hadden en waar ze zelf zo blij mee geweest was. “Robertha ik heb een idee, nu jullie waarschijnlijk hier wat langer blijven wonen vind ik dat we jullie slaapkamer eens lekker gaan opknappen. Al de spullen die er nu in staan zijn van mij …….maar wat dacht je is het niet leuk om alvast wat dingen te kopen die je toch wil hebben…….En dan zetten we die dingen van ons gewoon op zolder en we vragen aan Coba of ze gordijnen kan naaien voor jou” Mientje werd helemaal enthousiast en Robertha fleurde ook weer helemaal op. “Kom mee “zei Robertha we gaan gelijk kijken boven.
Ze stonden gelijk op en gingen naar boven en in de slaapkamer van Robertha begonnen ze gelijk plannen te maken. “Grootvaders kast laten we wel staan want dat is zo veel werk om die ergens anders te zetten , maar al die stoelen tafeltjes konden er wel uit . Het tijgervel op de vloer mag ook wel blijven en het krukje ook wel” vond Robertha.
Samen smeden ze plannen en vergaten even dat het mooie nieuwe huis van Robertha en Pim nog ver weg was.

Naar de winkel

“Joop ……joop….heb je mijn banden opgepompt”. Mientje stond met haar jas aan bij de schuur deur.
“Ja hoor Mien je stalen ros staat klaar,hij staat al bij het hek buiten” zei Joop lachend.
Mientje pakte haar fiets en zwaaide nog een keer en vertrok. Ze ging van middag naar de winkel ven Hertha. Ze had de laatste tijd al zo veel spullen verkocht, dank zij de brievenbus voor haar deur.
Mientje moest er eigenlijk wel om lachen , ze wilde dat ding niet maar nu zou ze hem niet meer kwijt willen, want heel veel mensen keken wel in de etalage als ze een brief gingen posten en liepen dan ook even de winkel in . Officieel was ze nog niet eens geopend, maar telkens stonden er toch mensen op de ruit te tikken dat ze wilde kijken .En zo hadden ze besloten dat ze alvast drie middagen in de week de deur te openen met het gevolg dat haar eerste winkel voorraad al bijna verkocht was en ze nu weer heel veel mooie dingen had ingekocht.
En al die nieuwe dingen ging Mientje nu bekijken.
Mientje fietste flink door want het was niet echt warm en ze had de laatste tijd wel zo veel gefietst dat het veel gemakkelijker ging.
En zo als ze nu fietste, zou ze best binnenkort naar haar vroegere schoolvriendin Klaartje kunnen gaan. Dat zou ze best wel halen.
Toen ze vlak bij de winkel was zag ze net dat Martin er uit liep, samen met nog iemand die ze niet kende . Mientje zwaaide nog maar ze werd niet gezien.
Hertha stond midden in de winkel toen Mientje de winkel deur opende
“ Zo daar ben ik dan , ik zag net Martin weg lopen maar hij zag me niet”zei Mientje
“O moeder wat gezellig dat u er ben, Martin en Karel zijn net weg, Karel heeft naar de schetsen gekeken van Sofie, weet u wel, en hij dacht ook dat het echte Da Vinci `s waren en nu zou hij ze mee nemen naar iemand van het museum.
Spannend hè ….”Hertha`s ogen glommen er van.
Mientje glimlachte en was blij dat haar dochter er zo gelukkig uit zag.
“Moeder u moet is kijken wat een spullen ik weer heb u kijkt maar rustig dan maak ik een kopje thee dat zal u wel lusten en ik ook” zei Hertha

Mientje keek in het rond en zag een heleboel nieuwe spullen en op de vloer een schitterende pers die zou ze zelf wel willen hebben en ook dat houten hoek stoeltje zou best in de kamer passen ze zou er toch eens met Joop over hebben die had pas toch ook een nieuwe stoel gekocht. Even later kwam Hertha weer terug met de thee. “Weet je moeder, u keek nu net of je mijn hele winkel wel leeg wilde kopen”lachte Hertha. Mientje knikte “Kind, misschien is dat ook wel zo”.