Robertha

“Zet ik heb nu onder de kapstok………of zal ik hem bij de voordeur
Zetten” Mientje liep in haar zelf te praten.
Hertha had voor haar winkeltje een Wandelstokken/ Paraplu bak gekocht,
Maar toen ze hem in de winkel wilde zetten, bedacht ze dat hij wel erg mooi in de hal thuis zou staan. Ze hem mee gebracht en aan haar moeder cadeau gedaan.
Mientje was heel erg blij met de bak en had gelijk de stokken die zich overal in het huis bevonden er in gezet. Ook haar plu paste er geweldig mooi in.
Maar nu moest hij nog een plaatsje hebben. En zo liep Mientje met een gevulde paraplubak van de enne naar de ander kant van de hal.
Ze hoorde de beneden deur open gaan “O daar kwam Robertha thuis, wat was ze vroeg “Mientje had ze helmaal nog niet verwacht. Robertha was met Pim naar het gemeente huis ze zouden de vergunning voor hun nieuwe huis krijgen.
Robertha kwam naar boven en haar gezicht stond op zeven dagen onweer het huilen stond haar nader dan het lachen. “Alles is afgewezen, er was een bezwaar van de spoorwegen, en we willen nota bene op het stukje dat het verst bij het spoor vandaan ligt, ze zeggen dat het geen 400 meter is maar volgens Pim is het wel 500 meter en nu moet er eerst gemeten worden en dan moet alles overnieuw” Robertha kon haar tranen niet meer bedwingen en begon te huilen.
Mientje had van schrik de plubak ergens neer gezet en liep troostend naar haar schoonzus. Dit had ze nog nooit mee gemaakt ze had Robertha nog nooit zien huilen zelfs toen hun boerderij was afgebrand en ze alles kwijt was had ze geen traan gelaten. Ze loodste Robertha de keuken in en zette haar op een stoel. Snel zetten ze de ketel op om een kop thee te zetten.
Robertha snikte “ Ik heb me zo verheugd op het nieuwe huis, niet dat jullie niet goed voor ons zijn, maar je wil toch weer op je zelf wonen. Sorry, Mientje dit klinkt zo ondankbaar…..maar…” Mientje legde troostend haar hand op de schouders van haar schoonzus ”Ik begrijp het best hoor meid, ik vind het
vreselijk gezellig dat jullie hier zijn, maar het is natuurlijk toch een noodoplossing, maar je moet de moed niet opgeven misschien ….als het echt 500 meter is kunnen ze jullie die vergunning toch niet ontzeggen, we zullen eens vragen of Joop na vraag wil doen die kent nog wel mensen die daar meer verstand van hebben en nu een lekker kopje thee” Mientje schonk de thee in en ging tegenover Robertha zitten. Die veegde de tranen van haar gezicht “Van janken word je ook niet knapper”zuchtte ze en ze lachte als een boer die kiespijn heeft. Mientje keek naar haar schoonzus en dacht waar zou ik haar nu eens mee kunnen troosten. Ineens wist ze het hetzelfde waar ze Hertha weer op de been geholpen hadden en waar ze zelf zo blij mee geweest was. “Robertha ik heb een idee, nu jullie waarschijnlijk hier wat langer blijven wonen vind ik dat we jullie slaapkamer eens lekker gaan opknappen. Al de spullen die er nu in staan zijn van mij …….maar wat dacht je is het niet leuk om alvast wat dingen te kopen die je toch wil hebben…….En dan zetten we die dingen van ons gewoon op zolder en we vragen aan Coba of ze gordijnen kan naaien voor jou” Mientje werd helemaal enthousiast en Robertha fleurde ook weer helemaal op. “Kom mee “zei Robertha we gaan gelijk kijken boven.
Ze stonden gelijk op en gingen naar boven en in de slaapkamer van Robertha begonnen ze gelijk plannen te maken. “Grootvaders kast laten we wel staan want dat is zo veel werk om die ergens anders te zetten , maar al die stoelen tafeltjes konden er wel uit . Het tijgervel op de vloer mag ook wel blijven en het krukje ook wel” vond Robertha.
Samen smeden ze plannen en vergaten even dat het mooie nieuwe huis van Robertha en Pim nog ver weg was.